Vergezicht
Om de mensen en de plekken in Maasbracht vorm te geven, heeft Elisa Verkoelen verschillende elementen samen laten komen in het beeld ‘Vergezicht’. Er waren een aantal zaken die sowieso aan bod zouden komen, zo was het belangrijk dat het werk zou gaan over het muzikale verleden en heden van Maasbracht en de manier waarop het water dit dorp kenmerkt. Waar water en muziek verbindende factoren zijn, zocht zij naar iets dat deze twee aan elkaar verbond.
Vergezicht
aan de plekken die ons voortbrachten
aan het zweven tussen binnen en buiten
ik leer het dorp hier langzaam kennen
wat grootbrengt en weer voortbrengt
ik luister naar de kinderen, luister naar de kranen
luister naar het eeuwige, het kabbelen van een kade
ik hoor haar als het zomer wordt
een hoge stem uit spookverhalen
ze roept hoog en schel en ver van over het water
ik weet, ze brengt de schippers naar de haven
de hoofdstraat ademt eeuwig door, ik hoor haar bomen zachtjes praten
het geluid van hun bladeren, ruisden ooit anderen in slaap
ik leer het hier heel langzaam kennen, de kade, de mensen,
de muziek die hier al voor mij zong
wordt even beeldend als de fanfare repeteert
zijn handen zijn een golfslag, dirigeren plots een waterkant
het schoolplein spreekt, na al die jaren, nog precies dezelfde taal,
ik weet niet zeker hoe dat kan, hoe het nog steeds hetzelfde klinkt
het geluid van spelen lijkt altijd al te bestaan
alsof het diep in kinderen zit
het beeld leert haar vorm dan tenslotte toch kennen
langs geluiden, langs verhalen nog het meest
vormt zich een uitzichtpunt, een hartslag
van wat men meekrijgt, wat hen thuisbracht
ik leer dat stiltes eigenlijk bestaan
uit geluiden die er altijd zijn geweest
In het werk staan golflijnen centraal; een golf is terug te vinden in zowel water als muziek. Het werk ontstond uit geluidsgolven, opgenomen op plekken die de mensen van Maasbracht het belangrijkst vonden.
Zo werden de belangrijkste geluiden verbeeld; die van een schoolplein, de muziek van de fanfare, de sluis, de waterkant en het geluid van de Hoofdstraat. Die laatste is opgenomen bij de ruisende bomen waar ooit de oude Kloosterschool was.
Samen vormen ze een abstract landschap, een uitzichtpunt. Elke golflijn wordt omlijst door een cirkel, deze vormen de stabiele factor in het werk. Het is een veranderlijk werk, zoals het water en de mensen veranderen, niets staat stil. Het werk is om die reden vanuit verschillende oogpunten te bekijken. Als men recht voor het werk staat, lijnen de cirkels uit en ontstaat er een landschap uit de golven. Een vergezicht.
Begeleiding
Stichting Beelden in Beweging - Olivier van Wijk
Fotografie
Wibe Koopman
Bedankt
Wim Delissen Bronsgieterij Custers Steenhouwerij Joop Utens Meneer Derckx Mayra Slagboom Gemeente Maasgouw