De bronzen afdrukken zijn gebruiksvoorwerpen, om zo om een overledene dichtbij te houden. Een contactmoment, een combinatie tussen monument en gebruiksvoorwerp, waar positief en negatief elkaar raken. Met donkere en lichte plekken, met gouden randjes waar de voorwerpen het vaakst worden aangeraakt, verbeeldt het brons de tijd. Zo ontstaat er niet alleen een fysieke herinnering aan iemand, maar ook een verbeelding van de doorgroeiende relatie tussen beide.

In de wereld van de levenden, weten we niet meer hoe we om moeten gaan met de overledenen. Ik vergelijk het met een vliegveld waarin de doden de passagiers zijn die we uitzwaaien. Met gepaste afstand, afgesneden; een vertrekhal zonder doorgang naar het vliegtuig. ‘Bij Leven’ vormt die doorgang. Een plek waar dood en leven elkaar tegenkomen, een zachtere grens.

Want dat is hoe de dingen gaan en dat is hoe de dingen gebeuren, soms gevuld door leegte soms vervuld ervan. Soms gemaakt ervan en gedaan alsof ze er niet was zoals met de stilte ook gebeurt soms, als ze valt, tussen woorden en regenbuien. 

Adempauze